Intencje przyjmujemy po każdej mszy świętej w zakrystii lub w kancelarii parafialnej.
Przyjmujemy również na msze święte gregoriańskie.
Msze święte gregoriańskie
Gregorianka to popularna nazwa Mszy św. gregoriańskich, odprawianych nieprzerwanie przez 30 kolejnych dni w intencji jednej osoby zmarłej. To najskuteczniejszy sposób pomocy osobom zmarłym, pozwalający na skrócenie mak czyśćcowych i przybliżenie ich do pełnego zjednoczenia z Bogiem, a jednocześnie najwspanialszy „prezent" jaki możemy im ofiarować.
Tradycja odprawiania gregorianki sięga VII w. Wiąże się ona z osobą papieża św. Grzegorza I Wielkiego, będącego wcześniej opatem benedyktyńskiego klasztoru św. Andrzeja w Rzymie. Pewnego dnia - jak opisuje sam św. Grzegorz Wielki w swoich „Dialogach" - u jednego z mnichów tego klasztoru, ciężko chorego Justyna, znaleziono trzy złote dukaty. Jako że stanowiło to jawne wykroczenie przeciwko regule i ślubowi ubóstwa, św. Grzegorz ukarał zakonnika wydając zakaz odwiedzania go. Nakazał również pochować go po śmierci na śmietniku poza klasztorem i wrzucić mu do grobu znalezione dukaty. Gdy chory dowiedział się, dlaczego bracia go nie odwiedzają i jaki ma być los jego ciała po śmierci, okazał ogromny żal za swój grzech. Justyn wyspowiadał się, przyjął sakramenty święte i „w wielkiej pokucie serca życie zakończył". Po śmierci - głównie dla przykładu dla innych - nakaz św. Grzegorza został jednak zrealizowany.
Relacjonując co działo się dalej, św. Grzegorz pisał:
„Gdy po śmierci Justyna upłynęło dni trzydzieści, począłem się litować nad zmarłym bratem, a rozważając jego straszne męki czyśćcowe, wezwałem Precjoza, przełożonego klasztoru tego i smutny rzekłem: Długo już brat nasz męczy się w ogniu; powinniśmy mu litość okazać i co możemy dopomóc aby byt wybawiony. Idź więc i przestrzegaj, aby od dnia dzisiejszego przez trzydzieści dni, bez przerwy. Msze św. były za niego ofiarowane. On też zaraz odszedł i rozkazu usłuchał. Gdyśmy zaś czym innym byli zajęci, i dni mijających nie zachowali (rachowali?), tenże brat zmarły nocy pewnej pokazał się w widzeniu bratu swemu Kopiozowi. Ten ujrzawszy go zapytał się: Cóż bracie, jak się masz? Na co tenże odpowiedział: Dotąd źle się miałem, lecz teraz mam się dobrze, ponieważ dzisiaj do wspólności z Bogiem przyjęty zostałem. Kopiozus za dnia braciom to oznajmił. Zakonnicy uważnie obliczyli dni - okazało się, że właśnie w tym dniu odprawiono za niego trzydziestą Mszę świętą".
Od chwili powstania „Dialogi" św. Grzegorza były bardzo popularną lekturą, a opisana w nich pobożna praktyka Mszy św. gregoriańskich rozpowszechniła się w Kościele i trwa do czasów współczesnych. Od wieków do dziś Kościół podkreśla również nieprzerwanie jej wielką wartość i skuteczność. I to nie tylko dla zmarłych, ale także dla ich żyjących krewnych.
