Karol Boromeusz, z włoskiego Carlo Borromeo, urodził się 2 października 1538 w Aronie we Włoszech, zmarł 3 listopada 1584. Był włoskim kardynałem, arcybiskupem Mediolanu (1560-1584), świętym Kościoła katolickiego. Karol Boromeusz urodził się na zamku w Aronie. Był synem Gilberta i Małgorzaty Medici (siostry papieża Piusa IV). W wieku siedmiu lat został przeznaczony do stanu duchownego, otrzymał suknię klerycką od biskupa Lodi, kardynała Simonetta. Dwa lata później zmarła jego matka. On sam początkowo uczył się w rodzinnym zamku, następnie od 1552 roku studiował w Pawii prawo kanoniczne i cywilne uwieńczone w 1559 roku doktoratem obojga praw. W wolnych chwilach polował, grał w szachy. Umiał grać na wiolonczeli, znał się na sztuce.
W roku 1559 papież Pius IV wezwał go razem z bratem Fryderykiem do Rzymu. Mianował Karola protonotariuszem apostolskim i referendarzem w sygnaturze. W 1560 otrzymał godność kardynała oraz został mianowany administratorem archidiecezji mediolańskiej z obowiązkiem pozostawania w Rzymie. Później otrzymał jeszcze godności: kardynała-protektora Portugalii, Niderlandów (obecnie tereny Belgii i Holandii) i katolików szwajcarskich, archiprezbitera bazyliki Matki Boskiej Większej w Rzymie (Santa Maria Maggiore) oraz opiekuna wielu zakonów. Godności te wiązały się ze znacznymi dochodami (ok. 48 000 skudów), które Karol przeznaczał na cele dobroczynne.
W 1563 r. otrzymał święcenia kapłańskie oraz sakrę biskupią, a w 1565 został mianowany arcybiskupem Mediolanu. Miał wielki wkład w pracach ostatniej fazy soboru trydenckiego (1545-1563) i dokładał starań, by jego postanowienia były realizowane w jego archidiecezji. Był członkiem Kongregacji Soboru, nadzorującej wprowadzanie reform po Soborze Trydenckim, od jej powołania do końca swojego życia. W Kurii Rzymskiej był drugą po papieżu osobą, nazywano go "okiem papieża". Po śmierci wuja (1567) musiał opuścić Rzym.
Przeprowadził 13 synodów diecezjalnych i 5 prowincjalnych, by wprowadzić uchwały i reformy Soboru Trydenckiego. W 1582 przeprowadzano reformę Mszału Rzymskiego i brewiarza, postarał się aby w jego diecezji zachować od dawna stosowany ryt ambrozjański.
W 1564 otworzył w Mediolanie wyższe seminarium duchowne a w kilku miejscowościach niższe – ich prowadzenie zlecił Oblatom św. Ambrożego. Po powrocie w 1567 przeprowadził osobiście ścisłą wizytację kanoniczną – jedną z pierwszych w Kościele po Soborze Trydenckim. Wspierał zakony, dla świeckich zakładał bractwa, szczególnie wspierał Bractwo Nauki Chrześcijańskiej, którego celem było nauczanie dzieci (było ono zaczątkiem nowożytnych katechetów). W dniu śmierci świętego Bractwa były w każdej parafii archidiecezji mediolańskiej. Założył w Mediolanie szkołę wyższą filozofii i teologii, którą prowadzili Jezuici, a dla uboższej młodzieży osobne kolegium w Pawii. Teatyni prowadzili szkołę i kolegium w Mediolanie dla młodzieży szlacheckiej. Zakładał także szkoły żeńskie.
Fundował sierocińce, przytułki dla bezdomnych i przytułki dla dziewcząt i kobiet. W czasie kilkakrotnie wybuchającej w Mediolanie epidemii nakazywał otwierać spichlerze i rozdawać żywność ubogim. Osobiście spowiadał chorych i udzielał im sakramentów. Podczas epidemii ospy (1577) prowadził boso procesję pokutną ulicami miasta.
Karol Boromeusz umartwiał się postami i noszeniem włosiennicy oraz długimi nocnymi modlitwami. Przed śmiercią udał się na rekolekcje do sanktuarium Maryjnego w Varallo, gdzie zachorował na febrę i w drodze do Mediolanu zmarł około godziny 21, 3 listopada 1584 roku.
Był gorliwym biskupem oddanym bez reszty dziełu reformy trydenckiej. Przez kilkaset lat był sztandarowym wzorem nowego modelu biskupa czasów kontrreformacji.
